يادداشت هاي قبل از خودکشي

خداحافظ ! خداحافظ اي زندگي ! خداحافظ دوستان من ! خداحافظ اي وبلاگ خوبم ! خداحافظ پريسا ! تو تنها عشق من بودي ، خداحافظ مهسا ، تو هم همينطور !
آآآآه . . .غمها بر دلم تازيانه مي زند و تضادها روحم را مي گدازد . مگر يک جوان چقدر گنجايش تحمل ناملايمات روحي دارد . مگر چقدر ظرفيت پذيرش درد و فشار رواني دارد  . چه کسي گفته من رواني هستم ؟ اصلا هم رواني نيستم ، قبلا وقتي چاي شیرین ميخوردم کمي چشمم درد ميگرفت اما از وقتي قاشقش را درآوردم بهتر شدم  .
کجا بوديم ؟
 : داشتي مي گفتي دچار تناقض شدي .
آهان آلفردو . خب . داشتم مي گفتم مگر روح حساس يک جوان تا به کجا طاقت اينچنين کج انديشي و تحجري را دارد ، اين همه پارادوکس را مگر مي توان با تساهل و تسامح ناديده گرفت ؟
وقتي اندوه درونت را با مشاور روانيت واگويه مي کني و بعد متوجه مي شوي که او دارد چرت مي زند چه بايد کرد ؟ وقتي وسط چت کردن با شيما اينترنت ده بار ديسکانکت مي شود چه بايد کرد ؟ وقتي مي بيني رتبه ات شده شماره تلفن خونتون چه بايد کرد ؟ وقتي بعد از تلاش فراوان در دانشگاه چلغوزآباد قبول مي شوي و مي بيني رفيق شوتت که پدرش عضو هيئت علمي است ، به مشهد انتقالي گرفته چه بايد کرد ؟ ... چه بايد کرد ؟ ...

آه ... روح خسته ي من پاسخي براي اين پرسشها نمي يابد ، مگر مرگ کليد حل اين معما باشد . پس بدرود اي زندگي !

 

  : یک علی فعلا دچار شوک روحی و توهم فانتری شده شما زیاد جدی نگیرید !